Evert Diekhoes.

Verhoaltje (Plaazerij zegt Evert zulf).

Beune.

"Evert", zee Gezinoa, "wie mouten beune opschieren, t is net of de drommel der jongen had het".
"Dat vaalt wel tou", zee ik, "aal wat doar ligt het weerde".
"Mor wie doun der niks mit", zee zai, "waist wat, wie goan dij rommel oetzuiken, en wat weg ken gait weg".
"Woar gait dat den noar tou", wol ik waiten.
"Wie bellen noar de ruilbeurs bie Radio Noord", zee Gezinoa.
"Wat wost der den veur weer hebben", wol ik waiten.
"Dat mot ik nog even opbedenken", zee zai, "mor oetzuiken doun we dammeet vot".
Even loater zatten wie mit zien baaident op beune, maank rommel te struunen. Hail wat dingen muiken herinnnerns lös, zodounde zatten wie meer te kwedeln as te oetzuiken. Noa n haalve dag op beune hadden wie nog mor n poar dingen dij weg konnen, aal t ander waren wie op ain of ander menaaier toch nog te wies mit.
Kroonlaampe dij nog mit Noach in de Aarke west was, en van mie wel vot kon, wol zai hollen omreden dij van heur olders west har. Schienvat dei zai vot doun wol, wol ik hollen, omreden dat je nooit waiten woar dat nog goud veur wezen ken. En zo ging dat mor deur.
Dou wie tegen etenstied mit stramme ledemoaten van t op knijen liggen weer bie ledder omdeele gingen, zee ik, "huifst Radio Noord nait bellen, dij poar dingen dij weg kennen wil n ander ook nait hebben".