Lou Meyer.

Verhoal.

Moandagmörgenproat op t buro 1

Wie zaten net aan de kovvie toun collega Slobsmoa binnen kwam zetten. Hai pruit hoagenees, mor kwam van t aailand Vlieland.
"Nou heb ik dit weekend toch wat beleefd", begon hai al drok proatend. "k Ben dit weekend ja naar Vlieland geweest en ben daar met een kameraad van mij, die veearts is, op stap geweest".

"Zo zo, knap aan de zoep west zeker", zee ik.
"Nee, ik ben bij de operatie van een paard geweest", zee e opgewonden. "t Paard moest bevallen van een veulen, maar dat kon niet, want de foetus was versteend".
"n Verstainde feutus?", vruig k onneuzel.
"Ja jij domme veenkoloniaal, een versteende foetus, heb jij nog nooit van gehoord, hé". Vergreld keek e mie aan.

"Hou kin dan wat van stain is in de pokkel van zo'n peerd gruien?", ging k der tegenin.
"Nou er groeien toch ook nier en galstenen in lichamen", huil e as bewies noar veuren.
"Mor toch gain grode veulens van stain, dat kin toch nait?".
Kwoad keek e mie aan en schudde mit zien kop. k Zag aan zien uutdrukkens dat e besloten haar mien geproat te negeren en hai vertelde aan de aandere collega's het verhoal verder,
"Die foetus was niet groter dan mijn vuist en je kon er moeilijk een veulentje van maken, maar ik vond het heel bijzonder", besloot zien reloas.

k Kon t nait loaten om hom nog wat meer op te pittjen en vruig hom mit mien eerlekste gezichte; "Doe zegst dat dat stainen feutussie nait groter dan dien voeste was, kinnen ze ook groter worren? En dan nog wat, kinnen ze ook van aander materioal wezen as stain?"
Wantraauwend keek e mie aan. "Waarom vraag je dat, ik weet toch niet hoe groot of die dingen kunnen worden?" zee e nareg, "en er bestaan volgens mij alleen versteende foetussen".

"O", zee k mit muite mien grijns verbaargend, "want aans wuit ik nog wel poar feutussen te zain".
Verbaldereerd keek e mie aan. Zien mond vuil hom open.
"Op t stationsplain stoit n stainen en op d'Heresingel aine van brons".
k Zag zien hazzens waarken. "t Peerd van ome Loeks is dus n stainen feutus?" miemerde ik.

Toun mien woorden hailmoal tot hom deurdrongen waren, klapte zien mond dicht. n Dag laank zee e gain woord meer tegen mie. k Wos dat e dat toch mor ain dag volhuil.