Jan Prijt.
Verhoal.
| | | |
Wild in t laand.
Woar boederijen waren, doar waren vanzulf ook baisten. Veural koien en peerden. Wie konden mit baide soorten goud over weg.
Noa schoultied zöchten wie aaltied vertier en dat was mainstied in of rond de boerderijen.
Van speulen wuirden wie waarm en kregen dörst.
Doar wozzen wie wel wat op.
Ons voader ging ook aaldoage koumelken en ik haar wel leerd hou dat mos. Ik huilp hom doar ook voak mit.
Als wie den weer dörst kregen van t speulen, den gingen wie in de zummer even stiekom noar t laand woar de koien luipen of in de winter noar de stale woar de koien stonden.
Ik pakte de koutitte in de haand, richtte op mien kammeroaden dij noast mekoar stoan gingen en begon te melken.
Om beurten kregen ze genog.
Nou en doar kwam hail wat lekkere melk oet. Het bleef vanzulf nait allain bie melk drinken, ik richtte soms ook even hoger zodat ze t ook over de kop kregen.
Dat vedde melk plakte nogal en as wie den weer aan t speulen gingen in t stro den bleef dat stro vastplakken aan t hoar. Dat was n hail mooi gezicht.
Ainmoal wér der n spannend oavontuur beleefd.
Ain van mien kammeroaden luip op n gegeven moment in t laand veur n kou langs en wol hom even bie de kop vastholden.
Mor hai haar zok op de kracht van zon dikke kou verkeken. De kou schudde wat hin en weer en de hoorns bleven bie hom achter de heupzelen hangen.
De kou von dat mor n roar gevuil aan de kop en ging mit mien kammeroad aan de hoorn op loop deur t gruinlaand.
Mien kammeroad reerde t oet en wie dochten aalmoal: dat gaait nait goud.
Noa n zetje vol mien kammeroad op de grond. t Eerste wat hai zee was: 'dij verrekte kou het mie de knope van mien heupzelen vernaild. Hou mout ik dat nou aan mien moeke oetleggen?'.
| | | |
